In de Russische deelrepubliek Sakha (Jakoetië), boven de poolcirkel, wonen de Toendra-Joekagieren, een nomadenvolk van rendierhouders. 63 van hen spreken nog Joekagiers, een taal die uniek in de wereld is omdat bij het vertellen van overleveringen de sprekers overgaan in gezang. Er zijn nog slechts twee oudjes in leven die dat goed beheersen, zodat dit unicum spoedig voorgoed van de aardbodem zal zijn verdwenen. De aan de Universiteit van Amsterdam verbonden taalkundige Cecilia Odé bezoekt de Joekagieren om hun taal vast te leggen en te bewaren voor het nageslacht. Door Cecilia tijdens haar werk te volgen toont de film de voor westerlingen volstrekt onbekende levenswijze van de Joekagieren in de bittere kou; zijn er ontroerende momenten zoals de met overgave zingende oudjes en de circa dertig kinderen op school die met zeer beperkt lesmateriaal de taal leren. Dit alles tegen een achtergrond van rendierkuddes en nomadententen in de strenge Siberische kou. Maar de sterkste troef voor deze film is de hartverwarmende vriendschap die Cecilia door de jaren heen met de Joekagieren heeft opgebouwd. Die vriendschap maakt het mogelijk om op ongedwongen manier de gemeenschap binnen te komen en een portret te schetsen van de Joekagieren in het verre Siberië, om te laten zien hoe ze leven, om het te hebben over hun trots, hun toekomstverwachtingen en hun dromen.